0. Uprawiam ćpuński sport

              Siedziałam skulona na niewygodnym, skórzanym fotelu i tępym wzrokiem błądziłam po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. Nie miałam pojęcia gdzie jestem i właściwie skąd się tu wzięłam .Odczuwałam za to przerażający ból, zupełną niemożność, jakby absencje wśród żywych. Starałam sobie przypomnieć chociaż najdrobniejszy szczegół z ubiegłego dnia tudzież wieczora, ale jak na złość mózg odmawiał mi dziś współpracy. Chęć sięgnięcia po narkotyk zapanowała nad moim ciałem i zablokowała wszelkie procesy zachodzące w moim organizmie. Myśli utorowane były na wciąganie, dziś odkurzyłabym nosem każdą ilość, może ledwie widoczne żyły też były w gotowości na przyjęcie heroiny. -Ratunku! - wrzasnęłam w końcu, kiedy moje mięśnie spinały się do granic możliwości zadając przy tym niewyobrażalne cierpienie. Trzęsące się dłonie, łzawiące oczy i dreszcze wcale nie wskazywały na zwykłą grypę. Mój organizm pokazywał czego mi potrzeba, moja psychika też tego chciała. Heroiny potrzebowałam cała ja.

             Nagle w pokoju rozbłysło mocne światło bijące od halogenowej żarówki. Moje oczy od razu poraziła jasność i kolejny raz dziś poczułam ból. Syknęłam tylko pod nosem i maksymalnie ukryłam twarz w dłoniach, nie chcąc narażać ich na ostre światło
- Cześć Lana - tuż obok usłyszałam dosyć mocny i nieprzyjemny męski głos. Kątem oka spojrzałam na starszego mężczyznę w białym, lekarskim kilcie i momentalnie moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Przez głowę przechodziły setki myśli, przez co krew zaczęła mocniej pulsować i znów poczułam ból.
- Nie znam cię - burknęłam spode łba spoglądając na mężczyznę. Chciałam się naćpać i poczuć się dobrze. Chciałam by moje życie, połamane niczym patyk choć przez moment wyglądało normalnie.
- Ale ja cię znam. Rozmawiałem z twoją mamą - odpowiedział spokojnym głosem i siadł na wprost mnie, a swoim przenikliwym wzrokiem  niemal wypalał dziury na mojej bladej skórze.
- Kim jesteś? - zapytałam cicho, czując coraz większy niepokój. Fakt, że rozmawiał z moją matką nie wróżył mi nic dobrego.
- Jestem doktor Luis Parker, będę ci pomagać uporać się z nałogiem - tembr i barwa jego głosu doprowadzały mnie niemal do białej gorączki. Może to głód sprawiał, że miałam ochotę skręcić mu kart, a trzask łamanych kości sprawiłby mi niewyobrażalną radość. - Jesteś w New York State Psychiatric Institute - dodał po chwili widząc zmieszanie, które malowało się na mojej twarzy.
Czyli teraz wszystko było jasne. Matka oddała mnie na odwyk, dotrzymała słowa i pozbyła się córki ćpunki z domu. Chciałabym pamiętać jakim cudem udało im się mnie tu przywieźć. Dobrowolnie na pewno nie pozwoliłabym im na to.
- Nie mam żadnego nałogu. - prychnęłam po chwili ciszy. Moja heroina nie była nałogiem. Wręcz przeciwnie, była polepszaczem życia, najlepszą rzeczą jaka zdarzyła mi się w życiu. Nie będę rezygnować z czegoś co daje mi radość i pomaga mi uporać się z otaczającą rzeczywistością.
- A ćpanie? - zapytał i niepewnie spojrzał w moją stronę jakby bojąc się mojej reakcji. Tak jestem narkomanką, ale moja równowaga psychiczna jak do tej pory nie została zachwiana. Jednak jeśli ten facet, nadal będzie rzucał mi takie spojrzenie i mówił do mnie jak do czterolatki zrobię to o czym myślę od kilkunastu minut i skręcę mu kark, napawając się widokiem umierającego człowieka.
- Ćpam sportowo. Nawet ładnie to brzmi. Uprawiam ćpuński sport- zaśmiałam się, kiedy w głowie przeanalizowałam wypowiedziane słowa. Lekarz natomiast obrzucił mnie kolejnym dziwnym spojrzeniem i westchnął ciężko, nie wiedząc co ma zrobić ze mną dalej.
- Rozpoczynasz u nas terapię - mruknął spoglądając w moje oczy i szybko wyszedł z pomieszczenia zostawiając mnie samą. 

~*~  

              Zupełnie nie wiedziałam co się ze mną dzieję. Leżałam na łóżku wijąc się z bólu i wykrzykując przekleństwa. Pociłam się, czułam jak serce bije z zawrotną prędkością, a płuca już nie nadążają dostarczać do organizmu tlenu. Byłam na skraju czułam się jakby za chwilę miała nadejść moja chwila. Umierałam. Kawałek po kawałku moje ciało obumierało, tylko jak na złość umysł pracował na najwyższych obrotach i w głowie pojawiały się różnie myśli, które kołatały się jedna o drugą pod czaszką. Gdyby nie pasy,którymi byłam przypięta do pryczy już dawno zadałabym sobie ostateczny cios.

- To nieludzkie pozwalać komuś tak cierpieć! - wrzeszczałam, mając nadzieję, że ktoś usłyszy. Niestety mój głos rozchodził się echem po małym pokoju i odpowiadała mi tylko głucha cisza. Płakałam, nie z bólu fizycznego, taki znałam doskonale z autopsji i nie był mi on straszny. Płakałam z bezradności, przez myśl, że nie ma w pobliżu heroiny, a ja nie mam co ćpać i do końca już nie zaznam tego uczucia.
Kiedy do pokoju weszła młoda kobieta, spojrzałam na nią wyczekująco. Niosła w dłoniach igłę. Złoty strzał? Idealna śmierć dla ćpuna. Uśmiechnęłam się nikle i starałam się choć przez minutę być spokojna, jednak konwulsje, które wstrząsały moim ciałem były ode mnie niezależne i nie mogłam zapanować nad własnym organizmem. Przymknęłam powieki i czując jak cienka igła przebija mi skórę poczułam przyjemne dreszcze. Może nie była to heroina, ale samo uczucie było przyjemne. Czułam, że odpływam, może ta dziewczyna zlitowała się nade mną i postanowiła zakończyć moją gehennę. Jeśli tak to umrę będąc szczęśliwym ćpunem z uśmiechem na ustach.

~*~

Prolog jest jaki jest, mnie sie nie podoba. Nie chciałam wam tu pisać od razu nie wiadomo czego i nie wiadomo w jakiej ilości ( a może po prostu nie umiem?). Jeśli ktoś jest spostrzegawczy i zna panią Barbarę Rosiek dojrzy tu cytaty z niej, ale o to chodzi, to jest podstawa tego opowiadania.